BIGtruck Reportage
Co Voskuilen geeft het voorbeeld
BIGtruck Reportage
Co Voskuilen geeft het voorbeeld
Ook nu hij al ruim 35 jaar werkt als chauffeur bij Duijst Transport uit Soest, is Co Voskuilen de rust zelve en bezorgt hij zijn klanten in de Benelux naast de gewenste lading dagelijks een glimlach. We gingen eens mee om te bekijken hoe hij dat toch doet.
Co rijdt bij Duijst Transport uit Soest, een familiebedrijf met zes trekkende eenheden. Zij rijden veel meubilair, bijvoorbeeld voor slaapkamers. Het levert Duijst Transport een flinke lijst met klanten en adressen op, waarvoor ze dagelijks op pad zijn. Dat gebeurt met bakwagens van Mercedes en Scania. In het geval van ritten naar België en Luxemburg wordt een aanhangwagen aangekoppeld. Co is een typische Mercedes-man. Hij laat foto’s zien uit de tijd van voor de Actros. “Deze SK had een V8-motor die 260 pk leverde. Er zat geen turbo op.” Nou, dat moet dus ècht lang geleden zijn, de jaren zeventig om precies te zijn.
De tijd vliegt
Omdat de tijd vliegt, zorgt Co ervoor, dat hij zich niet laat opjagen. Secuur en nauwkeurig begint hij aan de afwisselende rit, die ons naar Zuid Holland zal brengen. Maar het eerste losadres bevindt zich in Soesterberg. Hier zie je dat Co steeds op moet letten: de zaak is nog niet open, en de matrassen moeten netjes weggezet worden. Co heeft tal van codes en sleutels tot zijn beschikking. Dat blijkt even later ook in Goudriaan. Daar ontmoet hij een collega-chauffeur van een ander bedrijf, ongeveer van zijn leeftijd, dus wordt er naar hartenlust bijgepraat. Co zet net als die collega de matrassen en lattenbodems keurig weg en daarna volgt er een klein ritueeltje om het pand weer optimaal te beveiligen.
Stoffeerder
Het daglicht breekt echt door wanneer we koers zetten naar Goeree Overflakkee. “Al van kinds af aan ben ik techneut”, zegt Co. “Opgegroeid op een boerderij, sleutelde ik zodra het kon aan bromfietsen en later aan auto’s en tractoren.” Maar toen Co in dienst moest, haalde hij daar geen rijbewijzen en werd hij ook geen monteur, maar zeilmaker/stoffeerder. “Daar had ik voor geleerd op school. In dienst kon ik dus zeilen van vrachtwagens repareren.” Na die tijd startte hij bij een bedrijf dat kurkvloeren verkocht, en Co hoorde tot het personeel dat die vloeren kwam leggen. “Zij hadden een grote besteller, een Mercedes 508, waarvoor je een groot rijbewijs nodig had, dat heb ik toen gehaald.” Dat rijden, dat leek hem wel wat. Vervolgens solliciteerde hij bij twee bedrijven, een daarvan was Duijst Transport. “Mijn moeder zei altijd al dat ik ooit chauffeur zou worden. Ze had gelijk.”
Na het lossen op het eiland, gaat het noordwaarts richting Schiedam. Midden in het centrum moet Co daar lossen. Daarna op de oude weg van Schiedam naar Rotterdam, rijdt Co met de Actros een sluis binnen die achter een langgerekt winkelcentrum om loopt. Die sluis is bedoeld om snel en effectief winkels te kunnen bevoorraden. Het regent intussen, dus we besluiten om hier even rust te maken, tot de bui is overgewaaid. Wat opvalt is dat Co waar hij ook komt uitermate vriendelijk wordt ontvangen. Hij denkt dat dit komt doordat hij helpt met lossen.
Aap uit de mouw
Maar bij ons een na laatste adres blijkt nog meer. Vaak kent hij de klanten, al dan niet uit een ver verleden, zoals blijkt op het een na laatste adres in Sleeuwijk. Na het lossen, waarbij Co natuurlijk meehielp, wordt koffie aangeboden. Co veert ineens op en loopt, nu duidelijk wat sneller dan de hele eerdere dag, naar zijn cabine. Hij komt terug met een pakje stroopwafels en trakteert. “Dat doe ik altijd als we met z’n allen gewerkt hebben en de klus zit er weer op”, glundert hij.
Duijst reed altijd in het blauw, legt directeur Marjanne Duijst uit. Op de beurs werd er een wagen besteld, die moest snel komen en MB had er één met die bepaalde curry kleur. “In het begin altijd gedacht: ‘die spuiten wij later wel naar onze kleur. Maar aangezien we matrassen, boxen en meubelen gingen rijden en de confectie raakte steeds meer op de achtergrond. Vonden we het ook tijd om een andere kleur te voeren, dit werd deze curry-gele kleur. De meeste vervoerder hadden rood/wit of blauw of een combinatie daarvan in die tijd. En deze gele kleur zou meer opvallen. En dat was dan ook zo en eigenlijk is dit nog steeds zo,” aldus Marjanne Duijst.