REPORTAGE
REPORTAGE
Vrouw op de truck is nu heel gewoon
Vrouw op de truck is nu heel gewoon
Desiree Bron en haar man Raymon hebben een transportbedrijf bestaande uit drie uniek uitziende trucks, twee Scania’s en een DAF. Ze rijden in opdracht van klanten die ze meestal naar Scandinavië of naar het zuiden van Europa sturen, en alles daar tussenin. Chauffeursdochter Desiree Bron zit in een nieuw, origineel en leuk vormgegeven kantoor, achterin de tuin van hun hoekwoning in het noorden van het land. “Hier wilden we altijd al naartoe. Meer ruimte dan in het midden en westen van het land waar ik zelf vandaan kom, en mooi op de route naar Zweden”, zegt ze. Haar kinderen spelen in de achtertuin en verzorgen een pony, enkele kippen en zo nog een paar huisdieren. Haar echtgenoot Raymon poetst nog even aan de trucks voor we gaan fotograferen, samen met de chauffeurs Stephan van Brussel en Henk Dorland.
''Toen Desiree begon was een vrouw op een truck een zeldzaamheid
Vrouw op de bok
Desiree begon met rijden in de jaren negentig. “Toen was een vrouw die met een truck reed nog een bezienswaardigheid. Gelukkig zie je het veel meer tegenwoordig. Zelf begon ik eerst als bedrijfswagenmonteur, dat is nog steeds een zeldzaamheid. Maar het rijden trok me meer.” Rond haar twintigste werkte ze mee aan een campagne die tot doel had om meer jonge vrouwen voor het chauffeursvak te interesseren. “Zelf reed ik toen vaak binnenlandse ritten, met uitstapjes naar het Ruhrgebied en naar België.” Maar haar diepste wens was om internationaal te kunnen gaan rijden.
Vier kinderen
“Die wens was er, maar intussen hadden Raymon en ik een gezin. Hoe zou ik nu nog internationaal kunnen gaan rijden?” Haar schoonouders kwamen met de oplossing. Desiree wilde graag samen met Raymon op Frankrijk rijden. Dat kon, de ouders van Raymon pasten op de kinderen, zij wonen in hetzelfde leuke huis. “Het is een lekkere levendige bedoening zo. De kids komen niks tekort, hebben hier veel bewegingsvrijheid. Wij kunnen wat verdienen wanneer we dubbel bemand naar het zuiden rijden, anders lukt dat nauwelijks nog binnen de rijtijden.”
Liever een R-Serie
De Scania R-Serie biedt volgens Desiree voldoende ruimte voor twee chauffeurs. “Het bovenste bed is goed bereikbaar. We hebben de magnetron een plekje onder dat bovenste bed gegeven, waardoor er voor twee man meer opbergruimte ontstaat. We konden ook nog een TV kwijt.” Desiree en Raymon zijn onder de indruk van de nieuwe generatie Scania trucks. “Ze zien er modern uit, maar hebben toch de typische Scania-uitstraling. Natuurlijk begrijp ik dat ze een grotere variant hebben gebouwd in de vorm van de S-Serie. Maar ik vond die hogere cabine toch niet prettig. De R-Serie met zijn bescheiden motortunnel en iets lagere voorkomen past beter bij ons. Je verliest nauwelijks binnenruimte of opbergruimte en de 450-er en 500 zescilinder die wij hebben zijn lekker zuinig.”
Geen Oldskool looks
Desiree zegt dat ze voor het ontwerp van de kleurstelling zich liet inspireren door haar gezin. “Ons bedrijf heet Mikristja, dit zijn gewoon de afkortingen van de namen van onze kinderen, Mick, Kris, Stevie en Jackie. Bij de meiden lieten we ons inspireren door roze, bij Mick natuurlijk door blauw. We wilden het subtiel en netjes houden, maar toch onmiskenbaar. Dat is gelukt. Door niet te kiezen voor Oldskool, dat vind ik eerlijk gezegd niet passen bij deze Scania’s, hebben de trucks, ook de DAF, een geheel eigen uitstraling gekregen. Nu met de bijpassende Schmitz koeltrailer erbij, wordt dat effect nog eens versterkt.”
Mentaliteit klanten
Desiree en Raymon zijn er alert op, hoe klanten met hen en hun chauffeurs omgaan. “We werken vaak via internet-marktplaatsen, daarnaast hebben we ons eigen netwerk. Op internet vind je best wat aanbod, maar je moet ook veel meer op je hoede zijn. Dat lukt ons goed nu, met als gevolg dat we ons tot dusverre redelijk in beweging hebben weten te houden ondanks de crisis.”
Acceptatie vrouwen
Toen Desiree begon was een vrouw op een truck een zeldzaamheid. Nu is het al een stuk gewoner, maar commentaar krijgt ze nog zat. “Dubbelbemand rijden op Frankrijk, dat gaat wel, dat snapt iedereen. Maar wanneer ik alleen dagritten in Nederland rijd, dan is er nog steeds veel commentaar. Daar word ik soms best wel even moe van. Destijds was ik betonmenger bij de betoncentrale. Daar nam ik ook de telefoon op en dan vroegen ze naar de planning. Dan legde ik de telefoon een paar minuten weg en nam weer op. Dan moest ik uitleggen dat ik toch echt de planning was en dat ze mij de vragen moesten stellen. Het zou mooi zijn als een vrouwelijke collega in zijn algemeenheid in dit vak beter geaccepteerd zou worden.”